Paard en wagen gaan uit elkaar. Bloedige tranen worden vergoten.
Soms zit er echt niets anders op dan de dingen los te laten… Dat is een rouwproces. En rouwen doet pijn. Het is treurig. Dagelijks (af)sterven is een kenmerk van leven. Laat je tranen maar de vrije loop. Doe niet alsof het geen pijn doet. Ook de lastigheid van het leven hoort erbij, mag er zijn. Het is goed om hier nu en dan eens bij stil te staan. Reflecteer vandaag hierover. Kijk welke gedachten en gevoelens er bij je opkomen, zeg ze luidop, en laat ze dan weer wegglijden, zoals wolken komen en gaan aan de hemel. Kijk ernaar, voel ze, benoem ze, en laat ze gaan, laat ze weer vrij, laat ze los....